Externe factoren bij videoconferencing met de patiënt
Daar waar videoconferentie bij ziekenhuizen intern een vlucht neemt, zet deze trend tussen arts en patiënt vooralsnog niet door. De belangrijkste drempel leek de veiligheid van digitale informatievoorziening te zijn. Uit jullie reacties kwam naar voren dat er nog een andere, grotere drempel is. Simpelweg de praktijk waar de AV-oplossing wordt ingezet. Het ziekenhuis heeft niet in de hand welke eigen device de patiënt heeft om de online communicatie tot stand te brengen. Of de internetsnelheid laat te wensen over. Beide externe factoren zijn doorslaggevend voor de kwaliteit van de verbinding.
Dokter, hoort u mij?
Een slechte verbinding is het gevolg. Hinderlijk voor de arts omdat hij hiervan afhankelijk is in zijn beoordeling van de klachten die de patiënt aangeeft. Om maar niet te spreken over de beleving die patiënt heeft. Het is bepaald niet geruststellend als de verbinding hapert. Verstaat mijn behandelend arts wel wat ik daarnet zei? Moet ik mijn klacht misschien nog even herhalen? Het gemak van een videoconsult is dan snel vergeten.
Wat nou als….
Nog even een hersenspinsel met jullie delen voordat ik in een volgend blog een nieuw onderwerp aansnijd. Stel dat bij de huisartsenpraktijk een digitale spreekkamer wordt ingericht. De patiënt komt voor videoconsult met zijn specialist uit het ziekenhuis naar de huisartsenpraktijk. Nog niet het comfort van de bank thuis, maar nog wel in de eigen woonwijk. De digitale spreekkamer is ingericht met een device die kwalitatief voldoet aan de minimale eisen van het ziekenhuis. Ook de snelheid van internet is in deze situatie beter beheersbaar. Wat denken jullie, biedt een dergelijke tussenoplossing meerwaarde in de technische mogelijkheden van medische consulten? Waarom wel, waarom niet? laat je reactie hier achter.
